Mnóstwo czasu

Ania napisała coś takiego (tak, piewszy guest-post na blogu) i wydarzyło się to nawet naprawdę:

W czerwcu 2007 tak się złożyło, że stałam się posiadaczką gipsu od stopy po samą dupę, w dodatku zawartość gipsu wymagała regularnego oglądania przez lekarza. Mało rzeczy równie nienawidzę co wysiadywania w poczekalni w przychodni, a jeszcze należało się do niej dostać o kulach w dzikim upale i zachować jaką taką przytomność umysłu żeby nie dać się wysiudać z kolejki dziarskim emerytom. Jednego dnia – cud świata – przede mną tylko jeden dziadek. Zaraz po „dzień dobry” standardowe:
– Który ma pani numerek?
– 16-ty.
– To jestem przed panią, ale ja tylko na chwilę, po receptę.
– Proszę się nie spieszyć, mam czas.
Wszedł do gabinetu, po krótkiej chwili rzeczywiście wychodzi, mijamy się w drzwiach:
– Wie pani co? Bo ja też, ja też mam czas. Mnóstwo. Mnóstwo czasu.
Gdy wychodzę z gabinetu dziadek ciągle siedzi w poczekalni.
– I skoro mam takie mnóstwo czasu to pomyślałem, że na panią zaczekam.
– ?
– Jak pani przyjechała? Autobusem, taksówką?
– Taksówką…
– Gdzie pani mieszka? Odwiozę panią.
– Nie trzeba, dam sobie radę.
– No gdzie?
– Na Podwawelskim, ale…
– Proszę pani, ja mam mnóstwo, ogrom zaoszczędzonego czasu – podwija rękaw, prezentuje obozowy tatuaż i bardzo z siebie zadowolony teatralnie puszcza oko – No mówię, że mnóstwo.

Czy pije z nami lekarz?

Powoli kończę zabawę z liceum. Kilka tygodni temu na spotkaniu rodziców z wychowawcą, przed wysłuchaniem standardowych żądań (pilnować żeby płaciły, przychodziły, a może nawet uczyły się), głos zabrał przedstawiciel grupy, która wzięła na siebie ciężar przygotowania wspólnej popijawy uczniów z nauczycielami, czyli studniówki. Wydawało się, że jedyną kontrowersją będzie zamieszanie z pieniędzmi, spowodowane najprawdopodobniej pomyleniem sobie przez organizatora kolumn „wpłacone” i „do zapłacenia”. Każdy obecny rodzic chciał osobiście wyjaśnić rozbieżności w liczbach, na szczęście frekwencja była typowo wyborcza i nie trwało to za długo. Następnie organizator zapytał, czy ktoś ma w rodzinie, albo wśród znajomych, lekarza, który mógłby przyjść na imprezę. Dla bezpieczeństwa.

100 punktów

Wiele lat temu jechałem z małego miasteczka na południu Polski na Kaszuby z trójką młodocianych przestępców. Najmłodszy miał jakieś sześć lat, starsi mieli po około dwanaście. Po pierwszych czterystu kilometrach nudzili się już strasznie i trzeba im było wymyślić jakieś zajęcie. Wymyśliłem. Kazałem im liczyć tirówki — ten, który naliczy najwięcej dostawał sto punktów. Nie informowałem z góry, że punkty nie są przeliczalane na cokolwiek. Problemy zaczęły sie pod koniec podróży. Zjechaliśmy już na małe, lokalne drogi, a młodzi pytali czy pani idąca wzdłuż drogi niosąc drewno z lasu to tirówka czy nie — nie byłem pewien czym w wolnym czasie zjamują się tirówki. Poważne dylematy. Gdy dojechaliśmy na miejsce wszyscy byli zbyt zmęczeni, by domagać się swoich punktów. Kilka tygodni później, po powrocie z uroczych wakacji, matka jednego znich zawezwała mnie na dywanik. Poradziłem sobie, postawiłem na swoim, nie odzywała się do mnie przez parę miesięcy. Teraz jej syn jest już dorosłym, bardzo sensownym factem. Jakoś nie skrzywiłem mu życia.

Dzisiaj dostałem 100 punktów w Internecie. Jest ok, ale nie skaczę z radości. Znam ten numer.

Cie choroplet

Kiedyś zwrot „cie choroba” był przekleństwem, skrótem od „niech cię dopadnie choroba”. Potem komuś poplatało się z „kie licho” i teraz często używany jest w znaczeniu „co za cholera?”. Wygląda na to, że „cię cholera” rzucane jako klątwa nie działa, bo jak wynika z danych Państwowego Zakładu Higieny na tę chorobę nikt w Polsce w 2013 roku nie zapadł.

W ramach zabawy z przetwarzaniem danych zabrałem się za roczny biuletyn PZH „Choroby zakaźne i zatrucia w Polsce”, konkretnie za wstępne dane za rok 2013 (pdf). Myślałem, że będzie ciężko, bo (tu cytuję samego siebie):

Z PDFami pochodzącymi z urzędów jest podobnie jak z pacjentami trafiającymi do szpitala. Lekarzom by było bardzo miło gdyby byli porządnie umyci, rozsądni, i cierpieli na najwyżej jedną dolegliwość. W praktyce ściągając urzędowe dane dostaje się coś, co wymaga poważnej obróbki i czyszczenia zanim uzyska sie materiał dający się automatycznie analizować czy przekształcać w grafikę¹.

Tym razem byłem mile zaskoczony, bo z PDFu dość łatwo dało się wyłuskać dane. Gdzieś tam pałętała się w Pythonie biblioteka do malowania choropletów Polski (jak się to do cholery tłumaczy? [w komentarzach Maciek chyba słusznie proponuje kartogram, ale już za późno by zmienić tytuł]), więc oczywiście trzeba było dane zobrazować. Zrobiło się ciekawie:

Mapki po lewej (czerwone) to zapadalność: liczba osób chorujących na 100 tysięcy wszystkich, te po prawej (niebieskie) to hospitalizacja: odsetek chorujących, którzy wylądowali w szpitalu. Kliknięcie na mapkę sprawi, że stanie się w miarę czytelna.

Wybijają się tu dwa województwa. W pomorskim 99 na 100 osób w wieku 0-14 lat miało grypę lub jej podejrzenie — jakieś 20 razy częściej niż w lubuskim i 4 razy częściej niż średnia w Polsce. Czy ci biedni mieszkańcy Trójmiasta maję takie słabe zdrowie, pomimo ciągłego jodowania się bałtyckim powietrzem? Ale choć nominalnie ludność warmińsko-mazurskiego chorowała 10 razy rzadziej, to do szpitala trafiała trzy razy częściej niż mieszkańcy pomorskiego.

Na piękne oczy

Mydriasis. Fot. Niko va na licencji GNU FDL, z Wikimedia Commons

Wiele lat temu, na początku lat 1990tych (istotne), mój znajomy uratował (prawdopodobnie) życie pewnej młodej dziewczynie. Będąc studentem jednego z ostatnich kilkunastu lat studiów medycznych musiał spędzić noc na dyżurze. Na oddział trafiła ładna (istotne) dziewczyna z wypadku samochodowego. Nie wiem jak ją zdiagnozowano i co jej dano — wylądowała na noc na oddziale. Na tyle student był nią zauroczony, że w środku nocy postanowił się jej bliżej przyjrzeć, choć nikt tego od niego nie wymagał. Przyjrzał się oczywiście profesjonalnie — gdy poświecił latarką w jej (zielone czy piwne) oczy zobaczył, że jedna źrenica jest o wiele większa od drugiej. Taki objaw, jednostronna mydriaza, może mieć wiele przyczyn, ale w połączeniu z informacją o wypadku oznaczał najprawdopodobniej spowodowane krwotokiem nadmierne ciśnienie w czaszce, które prowadzi szybko do uszkodzenia mózgu. Student wiedział co to oznacza, ale ordynator spał pijany w dyżurce, a mało który student odważy się takiego obudzić. Na szczęście dla dziewczyny na początku lat 1990tych było dziwnie — poza szpitalem ordynator pracował dla studenta, właściciela prężnej firmy, i dostawał od niego sporą pensję. Tak więc w pewnym sensie student wydał ordynatorowi polecenie służbowe, by się obudził i zabrał za sprawę. Dziewczynę odbarczono trepanując czaszkę, z tego co wiem wyszła z tego cała i bez problemów neurologicznych.

Przypadki naturalnej asymetrii rozwarcia źrenic nie są zbyt częste, ale się zdarzają. Jeżeli tak masz, powiedz o tym koniecznie anestezjologowi PRZED operacją. Pewna moja przyjaciółka zapomniała kiedyś o tym i pani anestezjolog o mało co nie dostała zawału.

Ośle sprośności

Fot. sookie na licencji CC-BY 2.0

Osły jak to osły, jak chcą mieć potomstwo to kopulują, w odróżnieniu od wielu matek Polek, którym zazwyczaj wystarczy nęcenie bocianów kapustą. Ta zwierzęca zmysłowość osłów obraża uczucia wrażliwych, porządnych ludzi. Przypomina mi to historię sprzed wielu lat. Dwa małżeństwa (wszyscy po studiach, naukowcy) wędrowały sobie przez lasy i pola. Przechodząc przez jakąś wieś napotkali osła z imponującą prężącą się oślością. Panie chichocząc przyglądały się z zaciekawieniem temu zjawisku. Na co jeden z mężów uderzył swoją żonę w twarz. Nie ma pojęcia, jak potoczyły się losy tej pary. Raczej nie zabierają dzieci do zoo.

---

Kiedyś na blogu było o tym jak osły cierpią przez ideologię.

Obrażające pomniki

fot. Marek & Ewa Wojciechowscy na licencji GFDL/CC-BY-SA, z Wikimedia Commons

Coraz częściej obrażane są uczucia coraz większej liczby ludzi. Ostatnio powszechne stało się obrażanie uczuć przez pomniki. Pomniki świetnie się nadają do obrażania uczuć, bo albo przedstawiają czyjeś zwycięstwo (wtedy obrażone są uczucia przegranych), albo kogoś lub coś, co się bardzo zasłużyło, a jeżeli ktoś czy coś zasłużyło sobie na pomnik, to jest na tyle znane, by być kontrowersyjne i obrażać czyjeś uczucia. Ot, ten facet ze sferą armilarną. To ksiądz, który przez wiele lat, ignorując polecenia swoich przełożonych, żył w nieformalnym i nielegalnym związku z kobietą. Na dodatek jeszcze głosił jakieś herezje w sprawie co kręci się wokół czego. Niektórzy twierdzą, że był Niemcem. Inni, że był kobietą. Taka historia obraża całą gamę uczuć, a jednak ma on swój pomnik, i to niejeden.

Obecnie cała masa ludzi czuje się obrażona przez pomniki upamiętniające przejście wojsk sowieckich przez Polskę w drodze na Berlin. Do Berlina Sowieci dotarli i na kilkadziesiąt lat zabrali sobie jego kawałek. Po drodze zabrali sobie, też na kilkadziesiąt lat, Polskę. Na poczatku maja w artykule w „Rzeczpospolitej” zamieszczono link do spisu pomników sowieckich opracowanej przez Radę Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa (na stronie ROPWiM jakoś tego dokumentu znaleźć nie mogłem). Jest ich teraz trochę ponad trzysta i liczba ta spada. Dane trochę się już zdezaktualizowały i wygląda na to, że będą się dezaktualizowały jeszcze bardziej, ale nie chce mi się przerabiać tej mapki:

Pomniki radzieckie w Polsce © OpenStreetMap contributors / szescstopni, CC-BY-SA